16 mei 2013 –
Michiel: Voor het eerst hoorde ik iets wat me greep en waarvan ik echt enthousiast werd:
Wycliffe. Maar hoe en waar?
16 mei 2013 – In deze blog vertel ik graag hoe we tot het besluit zijn gekomen om voor Wycliffe te werken. Op een zondagmorgen in mei 2008 hoorde ik een presentatie in de kerk over Wycliffe. Ik kende Wycliffe al van naam, maar dit was het eerste ‘verhaal van binnenuit’.
Van de presentatie herinner ik me niet veel. Wel het einde. De spreekster spoorde iedereen die met plezier talen studeerde aan om Wycliffe in overweging te nemen, omdat het mooi en belangrijk werk is! Ik voelde me aangesproken. Ik vond het werk mooi, maar deed ook een talenstudie en wilde verder met talen. Maar tot nu toe wist ik vooral wat ik niet wilde na mijn studie. Voor het eerst hoorde ik iets wat me greep en waarvan ik echt enthousiast werd: Wycliffe. Maar hoe en waar?
De presentatie liet ons niet los. We praatten er over. Er was één duidelijk probleem: Wycliffe hield in veldwerk en uitgezonden worden, en dat leek niet iets voor ons. Daarom ben ik eerst bij Wycliffe langsgegaan met één prangende vraag: zou ik ook voor Wycliffe kunnen werken vanuit Nederland?
Het gesprek bij Wycliffe was aanvankelijk een teleurstelling. Bijbelvertaalwerk bleek allereerst op het veld, ter plaatse, te gebeuren. Werken vanuit Nederland als Bijbelvertaler bleek niet reëel. Teleurstelling dus, maar al snel zette dit antwoord ons aan het denken. Misschien moeten we kijken hoe God ons leidt, hebben we letterlijk tegen elkaar gezegd. De eerste omslag in ons denken had dus plaatsgevonden.
Eind 2008 gingen we naar de open dag in Driebergen. Ons enthousiasme voor Wycliffe groeide. Maar we leerden ook dat zendingswerk (voor Wycliffe) meer is en anders kan dan in het oerwoud, met een zeldzaam vliegtuig als enige vervoer. We hoorden bijvoorbeeld over zogenaamde ‘clusterprojecten’, veel in Afrika, waar vanuit een stad tegelijk aan meerdere vertalingen wordt gewerkt.
Om een nog breder beeld te krijgen zijn we later langsgegaan bij twee zendingsechtparen. Ook daaruit bleek weer dat zendingswerk er is in alle soorten en maten en dat zendelingen net mensen zijn…
In 2009 en 2010 was het verder wat rustiger aan het Wycliffe-front. We trouwden en verhuisden, maakten studies af en begonnen ze, kwamen in een mooie kerkelijke (en burgerlijke) gemeente. Maar Wycliffe bleef trekken. We hielden contact en stelden af en toe onze vragen. Uiteindelijk besloten we om weer langs Wycliffe te gaan, om te kijken hoe we verder zouden kunnen gaan met onze oriëntatie.
Het was een mooi gesprek, eind 2011. Nu wilden we nog één ding doen. In februari 2012 gingen we naar Window on Wycliffe, een introductieweek over Wycliffe. We hadden een geweldige tijd. We ontmoetten mooie mensen, werden ondergedompeld in veel aspecten van Wycliffe-werk, genoten van alle culturen en hadden veel lol met elkaar.
Nu konden we niet langer wachten om te solliciteren…